Έφυγε από τη ζωή η φωτογράφος Ιβ Άρνολντ

Η διάσημη αμερικανίδα φωτογράφος Ίβ Άρνολντ, γνωστή για τις φωτογραφίες που είχε βγάλει την Μέρλιν Μονρόε, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 99 ετών. Όπως ανακοίνωσε χθες το φωτογραφικό πρακτορείο Magnum, για το οποίο είχε εργαστεί η Άρνολντ πέθανε προχθές, τρεις μήνες πριν κλείσει τα 100 της χρόνια, με πλούσιο φωτογραφικό αρχείο όχι μόνο από πορτρέτα διασήμων αλλά και φωτορεπορτάζ από όλον τον κόσμο.

«Με μεγάλη λύπη το Magnum Photos ανακοινώνει σήμερα το θάνατο της αμερικανίδας φωτογράφου Ίβ Άρνολντ» ανέφερε χθες το πρακτορείο στην ιστοσελίδα του.

Μεταξύ των πιο γνωστών φωτογραφιών της βρίσκονται πορτρέτα της Μέρλιν Μονρόε και της Μάρλεν Ντίτριχ.

Επίσης φωτογραφίες από τα φωτορεπορτάζ που είχε κάνει κυρίως στην πρώην ΕΣΣΔ, το Αφγανιστάν, τη Νότια Αφρική, την Αίγυπτο και την Κίνα.

Η Ίβ Άρνολντ, η οποία θα γιόρταζε τα 100α της γενέθλια στις 21 Απριλίου, άφησε την τελευταία της πνοή στο Λονδίνο, διευκρίνισε στο Γαλλικό Πρακτορείο εκπρόσωπος του Magnum στη Νέα Υόρκη.

Η διάσημη φωτογράφος ζούσε από το 1962 στο Λονδίνο.

Η Άρνολντ, η οποία είχε γεννηθεί στη Φιλαδέλφεια στις βορειοανατολικές ΗΠΑ, ήταν από τα επιφανή μέλη του πρακτορείου Magnum. Σε αυτό είχε γίνει πλήρες μέλος το 1957.

Το πρακτορείο Magnum αποτίει φόρο τιμής στη διάσημη φωτογράφο δημοσιεύοντας στην ιστοσελίδα του μια σειρά φωτογραφιών που είχε πάρει η ίδια με τη λεζάντα «Ίβ Άρνολντ: 1912-2012».

ΠΗΓΗ:http://www.tanea.gr/politismos

ANNA AKHMATOVA - ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ- Αντρέι Γκορένκο

Άννα Αχμάτοβα
(23 Ιουνίου 1889 - 5 Μαρτίου 1968)

Η ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα γεννήθηκε το 1889 στην Οδησσό της Ουκρανίας. Το πραγματικό της όνομα ήταν Άννα Γκορένκο, αλλά υιοθέτησε το επίθετο της ταταρικής καταγωγής προγιαγιάς της ως ποιητικό ψευδώνυμο, όταν ο πατέρας της δεν της επέτρεψε να χρησιμοποιεί το οικογενειακό τους όνομα για τις ποιητικές της ενασχολήσεις - ''για να μην το λερώσει''.

Τελείωσε με δυσκολία το Γυμνάσιο λόγω προβλημάτων υγείας και σπούδασε στο Νομικό Τμήμα Ανωτάτων Σπουδών για Γυναίκες στο Κίεβο. Το 1910 παντρεύτηκε τον ποιητή Νικολάι Γκουμιλιόφ και το 1912 γέννησε τον γιο τους Λέοντα. Μαζί με το σύζυγό της έγιναν το κέντρο του ποιητικού κύκλου των Ακμεϊστών ενώ ταξίδεψαν στο εξωτερικό: στο Παρίσι γνώρισε το ζωγράφο Μοντιλιάνι με τον οποίο είχε ένα σύντομο ειδύλλιο - μάλιστα την ζωγράφισε αρκετές φορές, όμως μόνο μερικά γυμνά σκίτσα έχουν σωθεί.

Επιστρέφοντας στη Ρωσία, ο Γκουμιλιόφ και η Αχμάτοβα χωρίζουν - αργότερα έκανε δύο ακόμη γάμους: με τον επιστήμονα και ποιητή Βλαντίμιρ Σιλέικο και με τον ιστορικό τέχνης Νικολάι Πούνιν, οι οποίοι επίσης κατέληξαν σε διαζύγιο. Το 1921 ο Γκουμιλιόφ εκτελέστηκε ως προδότης της επανάστασης, γεγονός καθοριστικό για την εξέλιξη της ζωής της ποιήτριας: παρά το διαζύγιό τους, η Αχμάτοβα έπεσε σε δυσμένεια, τα βιβλία της πολτοποιήθηκαν ενώ τα ποιήματά της απαγορεύτηκαν από το 1925 έως το 1940.

Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πατριωτικά ποιήματά της δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Πράβντα», ενώ κατά τη διάρκεια της πολιορκίας των 900 ημερών του Λένινγκραντ μιλούσε στο ραδιόφωνο εμψυχώνοντας τις γυναίκες της πόλης - όμως μετά τη λήξη του πολέμου το καθεστώς την καταδίκασε και πάλι σε σιωπή.Το μεγάλο όμως δράμα της ζωής της Αχμάτοβα ήταν η πολύχρονη φυλάκιση του γιου της: αρχικά καταδικασμένος σε θάνατο, ο Λέων Γκουμιλιόφ κλείστηκε από το 1938 έως το 1956 σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας.

Το 1950 η Αχμάτοβα για να σώσει τη ζωή του γιου της, υπερβαίνει τον εαυτό της και γράφει έναν κύκλο ποιημάτων αφιερωμένο στον διώκτη της Στάλιν, με τίτλο «Δόξα στον Κόσμο». Τελικά, το 1954, τυγχάνει της συγνώμης του καθεστώτος και της επιτρέπεται να ταξιδέψει στο εξωτερικό όπου λαμβάνει το 1964 το Διεθνές Βραβείο ''Αίτνα-Ταορμίνα'', ενώ το 1965 πηγαίνει στην Οξφόρδη για να παραλάβει τιμητικό διδακτορικό για το σύνολο του έργου της για τον Πούσκιν. Η Άννα Αχμάτοβα πέθανε στις 5 Μαρτίου 1966, κατά τραγική ειρωνεία την ημέρα της επετείου του θανάτου του Στάλιν. Στην κηδεία της πλήθος κόσμου την αποχαιρέτησε στο τελευταίο της ταξίδι...

Εργογραφία:

- Εσπέρα, 1912- Ροζάριο, 1914- Λευκό κοπάδι, 1917- Αγριοβότανο, 1921- Anno Domini MCMXXI, 1922- Η εικόνα της Αχμάτοβα,1924- ποιητική ανθολογία- Από έξι βιβλία, συλλεκτικός τόμος, 1940- Ποίημα δίχως Ήρωα, 1962- βασισμένο στο έργο του Πούσκιν ''Ευγένιος Ονέγκιν''. - Ρέκβιεμ, Μόναχο 1963- Το διάβα του χρόνου,1965
Στα ελληνικά κυκλοφορούν:
- Ποίημα χωρίς Ήρωα, Ωκεανίδα (1982)- Ρέκβιεμ, Υπερίων (1998)- Ρέκβιεμ, Αρμός (2007)Ποιήματα της Άννα Αχμάτοβα υπάρχουν επίσης στις ανθολογίες:- Ρώσοι ποιητές του 20ου αιώνα, Ελληνικά Γράμματα (2004)- Ξένη Ποίηση του 20ου αιώνα, Ελληνικά Γράμματα (2007)

http://www.diavasame.gr/

ΜΙΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ-ΝΤΙΒΑ

Όταν ο πατέρας της έμαθε τις λογοτεχνικές της ενασχολήσεις, από πολύ νωρίς της ξεκαθάρισε να μη “λερώσει” το όνομά της, γι’ αυτό και η ίδια υιοθέτησε το επίθετο της προγιαγιάς της, η οποία καταγόταν από τον Τάταρο χάνο Αχμάτ. Η Αχμάτοβα το 1910 παντρεύτηκε τον Νικολάι Γκουμιλιόφ (και αυτός ήταν άνθρωπος των γραμμάτων), έπειτα από αρκετές προτάσεις γάμου από εκείνον και ανάλογες απορρίψεις από την ίδια. Μετά τον γάμο επισκέφθηκε με τον σύζυγό της στο Παρίσι, όπου μάλιστα γνώρισε τον άσημο τότε ζωγράφο Μοντιλιάνι, ο οποίος της ζωγράφισε πολλά πορτρέτα και γυμνά σκίτσα...

Η Άννα Αχμάτοβα θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση με την πρώτη ποιητική συλλογή της που θα κυκλοφορήσει το 1912, και η ίδια η ποιήτρια “από ένα ντροπαλό, απλό κορίτσι, μετατράπηκε στη μεγαλοπρεπή, υπερήφανη και δεσποτική Αχμάτοβα”. Άλλωστε άρχισαν να εμφανίζονται διάφορες ποιήτριες οι οποίες μιμούνταν το ύφος της.

Το 1913 θα γεννηθεί ο γιος της, ενώ η ίδια “κάνει έντονη κοινωνική ζωή. Αναγνωρισμένη καλλονή, λατρεμένη ποιήτρια, ζει μέσα στη δόξα. Ζωγράφοι κάνουν τα πορτρέτα της, ποιητές της αφιερώνουν τους στίχους τους, θαυμαστές την λατρεύουν κυριολεκτικά”. Και μάλιστα “παντού την περιτριγυρίζουν μεγάλες ομάδες θαυμαστών”. “Την υμνούσαν όχι μόνο για το ταλέντο και το πνεύμα της, αλλά για την ομορφιά της”.

ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ

Ακολουθούν ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος και η Οκτωβριανή επανάσταση και πλέον η ποίησή της χαρακτηρίζεται “ως επιζήμια και εχθρική προς τη νέα τάξη πραγμάτων, αφού δεν υμνεί την εργασία, τη συλλογικότητα και τη μάχη για το φωτεινό μέλλον του κομμουνισμού”. Το 1925 θα μπει στη λίστα των απαγορευμένων λογοτεχνών και μέχρι το 1940 δεν θα μπορεί να δημοσιεύσει πουθενά. Εν τω μεταξύ μετά τους φίλους και γνωστούς της θα συλληφθεί και ο γιος της, ο οποίος θα καταδικαστεί σε θάνατο και τελικά θα περάσει πολλά χρόνια στις φυλακές. Σε μια επίσκεψή της στον γιο της, σε φυλακή του Λένινγκραντ, μια γυναίκα την πλησίασε και της είπε: “Αυτά εδώ μπορείτε να τα περιγράψετε;”. Η Αχμάτοβα απάντησε “Μπορώ”, και όπως αναφέρει: “Τότε κάτι σαν χαμόγελο γλίστρησε πάνω σ’ εκείνο που κάποτε ήταν το πρόσωπό της”. Το περιστατικό αυτό η Αχμάτοβα το έβαλε ως εισαγωγή της ποιητικής συλλογής. Φαίνεται απίστευτο, αλλά όπως μας πληροφορεί ο Τριανταφυλλίδης, τα περισσότερα ποιήματα του “Ρέκβιεμ” η Αχμάτοβα για πολλά χρόνια δεν τολμούσε να τα γράψει σε χαρτί. Τα απομνημόνευε -τόσο η ίδια όσο και οι φίλοι της- και έτσι διαδίδονταν από στόμα σε στόμα, μέχρι να εκδοθούν πολλά χρόνια αργότερα, μετά και την οριστική αποφυλάκιση του γιου της το 1956.

Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

Η Άννα Αχμάτοβα από το 1954 “έτυχε της συγγνώμης του καθεστώτος”. Όμως τα ποιήματα του “Ρέκβιεμ” αποτελούν μοναδικές, απέριττες ποιητικές ψηφίδες από το δράμα του ρωσικού λαού κατά τα χρόνια του σταλινισμού. Δείγμα γραφής: “Μήνες τώρα δεκαεφτά είναι που σε φωνάζω/ Στο σπίτι πίσω να γυρίσεις./ Γονατιστή τον δήμιο παρακαλώ/ Γιόκα μ’ εσύ την φρίκη να μη ζήσεις./ Μπλεγμένα όλα και θολά/ Το κτήνος από την ανθρωπιά/ Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια,/ Η εκτέλεση θ’ αργήσει; Άνθη από την σκόνη πια βαριά,/ Του θυμιατού η αγκομαχιά/ Τα βήματα στο πουθενά/ Να συντροφεύουν θέλουν./ Από ψηλά κατάματα κοιτάζει/ Και μ’ όλεθρο με απειλεί/ Ένα πελώριο αστέρι”.

http://www.makthes.gr

"Η πικρή ιστορία του Αντρέι Γκορένκο"

Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 1920, η μικρή αθηναϊκή κοινωνία μάθαινε έκπληκτη από τα πρωτοσέλιδα όλων σχεδόν των εφημερίδων για την «διπλή αυτοκτονία ζεύγους Ρώσων συζύγων». Επρόκειτο για τον Αντρέι Γκορένκο και την σύζυγό του Μαρία, που είχαν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα, καθώς στην πατρίδα τους εμαίνετο η επανάσταση των μπολσεβίκων και ο εμφύλιος πόλεμος.

Ο Γκορένκο δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο: Ρώσος ευγενής, με λαμπρές σπουδές, σπουδαίος ελληνιστής και ελληνολάτρης ήταν ο αδελφός της Άννας Αχμάτοβα (1889-1966), της μεγάλης Ρωσίδας ποιήτριας.

Από εκείνη τη μοιραία απόπειρα αυτοκτονίας με υπερβολική δόση μορφίνης, ό Αντρέι δεν θα αντέξει και θα υποκύψει, σε αντίθεση με την γυναίκα του Μαρία ή οποία θα επιβιώσει και το κυριότερο, στο νοσοκομείο που την παρακολουθούν θα της ανακοινώσουν ότι είναι έγκυος!

Ο Αντρέας Γκορένκο ο νεώτερος θα γεννηθεί λίγους μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα του Αντρέι, θα πολιτογραφηθεί Έλληνας, δεν θα μάθει ποτέ τις λεπτομέρειες της τραγικής ιστορίας των γονιών του, θα υπηρετήσει στην Πολεμική Αεροπορία ως ανώτερος αξιωματικός και ως Αρχηγός της Σχολής Ικάρων και μέχρι τον θάνατό του το 1976, θα διαπρέψει ως ένα εξαιρετικά δραστήριο και εξέχον μέλος της μεταπολεμικής αθηναϊκής κοινωνίας.

Συμβολή στην έρευνα για τον εντοπισμό και την συλλογή ντοκουμέντων για την οικογένεια Γκορένκο είχε και ο δικός μας Γιώργος Γούσιας.

http://www.drakotrypa.gr

«Αυλαία» για την Καίτη Λαμπροπούλου

Ζηλιαρόγατος [1956]


Έφυγε σήμερα από την ζωή, σε ηλικία 85 ετών, η Καίτη Λαμπροπούλου.

Η ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που αγαπήθηκε ερμηνεύοντας ρόλους πλάι στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, άφησε την τελευταία της πνοή τα ξημερώματα, την ώρα που κοιμόταν στο σπίτι της στο κέντρο της Αθήνας.

Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα.Με τις ερμηνείες της άφησε το προσωπικό της στίγμα στην μεγάλη οθόνη, το θεατρικό σανίδι, αλλά και την τηλεόραση.

Άλλοτε ως γλυκιά, καλή και χαριτωμένη, όπως στην ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό», κι άλλοτε ως στριμμένη, όπως στην «Σωφερίνα», η σύζυγος του δημοσιογράφου και συγγραφέα Γεώργιου Ρούσου, ταύτισε μεγάλο μέρος της καριέρας της με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Η ζωή της

Γεννήθηκε το 1926 και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην Κωνσταντινούπολη, λόγω των επιχειρηματικών ασχολιών του πατέρας της.

Βγήκε στο σανίδι, ως εξαιρετικό ταλέντο, στην αρχή κρυφά από την οικογένειά της. Με την «Αγριόπαπια» του Ίψεν στο Θέατρο Τέχνης έκανε το ντεμπούτο της.

Με το θέατρο του Κουν συνεργάστηκε σε πολλά έργα, μεταξύ των οποίων τα «Σουάνεβιτ», «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Βυσσινόκηπος», «Στέλλα Βιολάντη», «Το πρώτο έργο της Φάννυ», «Δεν μπορείς να ξέρεις», «Χαρούμενα νιάτα». «Βρικόλακες» κ.ά.

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, στις παραστάσεις «Ζητείται υπηρέτης», «Το φιντανάκι», «Κατά φαντασίαν ασθενής», «Στρατηγήματα εραστών», «Λοκαντιέρα», «Ο κουρέας της Σεβίλλης», «Καινούργια ζωή», «Φοιτητές», «Το χαλάζι», «Όπως με θες» και άλλο.

Κατόπιν βρέθηκε στο Ελεύθερο Θέατρο, με σειρά έργων από το «Όνειρο Θερινής Νυκτός» ως το «Ο Μιμίκος και η Μαίρη», από τα ιστορικά έργα του Ρούσσου με τη «Βασίλισσα Αμαλία» ως τα μιούζικαλ, πάντα της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή της το 1951 με το μελό «Το παιδί μου πρέπει να ζήσει» και συνέχισε, ξεχωρίζοντας ως φίλη, μητέρα, αντίζηλος ή νύφη της Αλίκης Βουγιουκλάκη, παίζοντας σε περισσότερες από είκοσι ταινίες.

Στην μικρή οθόνη έδωσε το παρών σε πολλές σειρές («Βασίλισσα Αμαλία», «Αναδυομένη», «Τυχεροί και άτυχοι», «Μυστικοί αρραβώνες» κ.ά.).

Στις 20 Δεκεμβρίου 2004, απονεμήθηκε στην ίδια και τη Σμαρούλα Γιούλη το έπαθλο «Κυβέλη» για τη συνολική τους θεατρική προσφορά.

Η Τασσώ Καββαδία (10 Ιανουαρίου 1921 - 18 Δεκεμβρίου 2010) ήταν ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1921 στην Πάτρα.

Σπούδασε πιάνο στην Αθήνα, ζωγραφική και διακόσμηση στο Παρίσι, σκηνογραφία και ενδυματολογία κοντά στο Γιάννη Τσαρούχη και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης κοντά στον Κάρολο Κουν.

Από το 1954 ως το 1967 εργάστηκε στο ραδιόφωνο ως δημιουργός και εκτελέστρια. Από το 1955 ως το 1969 εργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά ως συντάκτρια του ελεύθερου και καλλιτεχνικού ρεπορτάζ. Επίσης, ασχολήθηκε με λογοτεχνικές και άλλες μεταφράσεις.

Έχει συμμετάσχει από το 1954 σε ελληνικές και ξένες παραστάσεις και έργα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ενώ έχει εμφανιστεί και στην τηλεόραση. Χαρακτηρίζεται συνήθως ως η "κακιά" του ελληνικού κινηματογράφου, καθώς λόγω του "βλοσυρού" παρουσιαστικού της ερμήνευε "αυστηρούς" ρόλους, όπως της κακιάς πεθεράς, μάνας, αδερφής κ.ά. Στο θέατρο έπαιξε ρόλους που κάλυπταν σχεδόν όλη την γκάμα του ρεπερτορίου, εκτός από αρχαία τραγωδία. Είχε κάνει δύο γάμους. Το 1942 με τον βιομήχανο Αντώνη Σαλαπάτα, με τον οποίο απέκτησε τρια παιδιά τον Βασίλη, τον Γιώργο και την Ευγενία, και τον συγγραφέα Βασίλη Καζαντζή.

Πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 2010. Κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Επιλεκτική φιλμογραφία

* Κυριακάτικο ξύπνημα (1954) .... Λίζα Καραγιάννη
* Στέλλα (1955) .... αδελφή Αλέκου
* Καταδικασμένη κι απ' το παιδί της (1955)
* Διακοπές στην Αίγινα (1958)
* Το κλωτσοσκούφι (1960) .... Ουρανία
* Ερόικα (1960)
* Φαίδρα (1962)
* Ένας μεγάλος έρωτας (1964) .... Αθηνά
* Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... κυρία Αγλαΐα Ξ. Παπαμήτρου
* Ιστορία μιας ζωής (1965)... Ελένη Παπαδήμα
* Δύσκολοι δρόμοι (1965)
* Στεφανία (1966) .... διευθύντρια φυλακών
* Δάκρυα οργής (1967) .... μητέρα Μάνου
* Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968) .... Βασιλική
* Όλγα αγάπη μου (1968) ... Έλενα
* Πολύ αργά για δάκρυα (1968)... Κατακουζηνού
* Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968) ... Βασιλική
* Η κραυγή μιας αθώας (1969)... Λέλα
* Ξύπνα, Βασίλη! (1969) .... κυρία Φαρλάκου
* Μια τρελή τρελή σαραντάρα (1970) .... Αιμιλία
* Φρενίτις (1971) ... Ρέα
* Η αμαρτία της ομορφιάς ([972) .... Κατερίνα Βλαστού
* Αναζήτησις (1972) .... Νατάσσα
* Ο γιος μου ο Στέφανος (1975) .... Ζωή
* Δονούσα (1992)
* Προς την ελευθερία (1996)
* Χαμένες νύχτες (1997)
* Παταγονία (1998)
* Θηλυκή εταιρεία (1999)...Σταμάτα
* Φοβού τους Έλληνες (2000) .... γιαγιά Μαρία
* Αλέξανδρος και Αϊσέ (2001)

Τηλεόραση

* Ο σπαγκοραμμένος
* Ταβέρνα
* Θύελλα 1987.... Ρένα
* Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα (ANT1, 1991-93....Γκόλντι
* Γίγας μοτέλ (Mega Channel, 1993-94....κυρία Γαλατεία
* Ανίσχυρα ψεύδη (ΕΤ1, 1999-2000)
* Παππούδες εν δράσει (ΕΤ-1, 2000-01....Αναστασία
* Για μια γυναίκα και ένα αυτοκίνητο (ANT1, 2001-02)

Άλκη Ζέη

Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925, αλλά έζησε τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο. Ασχολήθηκε με το γράψιμο από μικρή. Όταν ήταν μαθήτρια γυμνασίου, άρχισε να γράφει έργα για το κουκλοθέατρο. Ένας από τους χαρακτήρες που δημιούργησε, ο Κλούβιος, έγινε μετέπειτα ένας από τους κυριότερους ήρωες του κουκλοθεάτρου Αθηνών "Μπάρμπα Μυτούσης".

Αργότερα, συνέχισε το γράψιμο, δημοσιεύοντας σειρά διηγημάτων της στο περιοδικό "Νεανική Φωνή", ένα περιοδικό για νέους που είχε ως συντακτική επιτροπή τον Μάριο Πλωρίτη, τον Τάσο Λιγνάδη, τον Κωστή Σκαλιώρα.

Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 1963 με το μυθιστόρημα Το καπλάνι της βιτρίνας, το οποίο αποτελεί σταθμό στην παιδική μας λογοτεχνία γιατί μυεί για πρώτη φορά τον ανήλικο αναγνώστη στον πολιτικό προβληματισμό. Πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα που αφορά στη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Το 1971 γράφει τον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου, αυτή τη φορά για την κατοχή και την απελευθέρωση. Το σημαντικό στα ιστορικά της μυθιστορήματα είναι ότι δεν αποτελούν μια απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων αλλά είναι ζυμωμένα με τα αυτοβιογραφικά βιώματα των ηρώων της.

Μαζί με τη Ζωρζ Σαρρή, με την οποία γνωρίζονταν από τα σχολικά τους χρόνια, καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος.


Η Άλκη Ζέη ανήκει στην πρωτοπορία των συγγραφέων που τα βιβλία τους έφεραν μια ανανεωτική πνοή στη λογοτεχνία για παιδιά. Τα θέματα των βιβλίων της, που συχνά τα εμπνέεται από προσωπικά της βιώματα, είναι πανανθρώπινα. Θέματα που όπως λέει και η ίδια 'έχουν συγκλονίσει τη χώρα μας και δεν τα λέμε ποτέ στα σχολεία'.

Και λέει πάντα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας συχνά την αυθόρμητη γλώσσα των παιδιών.
Αυτό το πνεύμα διακρίνει το πρώτο της βιβλίο, 'Το καπλάνι της βιτρίνας', ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αποτελεί σταθμό στην παιδική λογοτεχνία. Η ιστορία του εκτυλίσσεται το 1936, τη χρονιά που στην Ελλάδα εγκαθίσταται δικτατορία.

Η ζωή για την οκτάχρονη Μέλια, την αφηγήτρια της ιστορίας κυλάει ανέμελα με τις καθημερινές μικροχαρές και λύπες. Όμως ξαφνικά όλα γύρω της αλλάζουν. Οι προβληματισμοί και οι απορίες της, περνούν μέσα από τα γεγονότα όπως μας τα αφηγείται η ίδια με τη δροσιά και την αφέλεια της ηλικίας της, αλλά και με χιούμορ και ευθυκρισία. Γιατί η Άλκη Ζέη, παρά τη διεργασία του χρόνου, έχει διατηρήσει τις παιδικές της μνήμες και μπορεί να κοιτάζει τον κόσμο με τα έκθαμβα μάτια ενός παιδιού.

Ιστορικό είναι και το βιβλίο της 'Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου'. Αναφέρεται στον πόλεμο του '40 και φτάνει ως τις μέρες της απελευθέρωσης. Όλη αυτή η εποχή, ανείπωτη στη σκληρότητα της, ζωντανεύει μέσα από τις εμπειρίες που αποκτά ο Πέτρος από τα 9 ως τα 14 του χρόνια στους δρόμους της Αθήνας.

Η φρίκη της εποχής δίνεται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, με λεπτό χιούμορ και κριτική διάθεση, συχνά μέσα από αστείες καταστάσεις που αμβλύνουν την τραγικότητα της ατμόσφαιρας. Και τα δυο αυτά βιβλία, που σήμερα κυκλοφορούν σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και στην Ιαπωνία, έγιναν δεκτά με εγκωμιαστικές κριτικές.

Επισημάνθηκε η βαθιά γνώση της παιδικής ηλικίας, οι λεπτές ψυχολογικές παρατηρήσεις, η ποιότητα του λόγου, το ενδιαφέρον και η συγκίνηση που μπορούν να προκαλέσουν τα πανανθρώπινα θέματα τους σε αναγνώστες κάθε ηλικίας. Οι απόψεις αυτές χαρακτηρίζουν όλη τη λογοτεχνική δημιουργία της συγγραφέως, καθώς όλα της τα βιβλία διακρίνονται για τη σύγχρονη θεματική τους και για τη ζωντανή ατμόσφαιρα που δημιουργεί το ανεπιτήδευτο ύφος της.

Το βιβλίο της για μεγάλους, 'Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα', θα' λέγε κάποιος πως είναι η ίδια η φωνή της Άλκης Ζέη. Η ηρωίδα της σ' ένα μεταίχμιο της ζωής της, ανασύρει τις μνήμες της και πετράδι το πετράδι, συνθέτει το ψηφιδωτό της τριακονταετίας. Ο λόγος της κυλάει χωρίς πικρία, χωρίς μεταμέλεια, με ζεστασιά, με μια τρυφερή θα λέγαμε φροντίδα, για να μη γυμνώσει το παρελθόν, τη ζωή της και τη ζωή την ίδια.

Βιβλίο για μεγάλους είναι και η 'Δωδέκατη Γιαγιά'. Ένα βιβλίο που αναφέρεται σε ανθρώπους που πέρασαν σα φίλοι από τη ζωή της, με χαρακτηριστικές σκηνές μνήμης και αγάπης.

Η Άλκη Ζέη συγκαταλέγεται σήμερα στους πιο γνωστούς και πολυδιαβασμένους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας στο διεθνή χώρο. Τα βιβλία της, 'Το καπλάνι της βιτρίνας', 'Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου' και το 'Κοντά στις Ράγες', έχουν τιμηθεί με το βραβείο MILDRED L. BATCHELDER, που δίνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο στο καλύτερο μεταφρασμένο ξένο παιδικό βιβλίο.

Στην Ελλάδα το 1993 το βιβλίο της 'Θέατρο για παιδιά' τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου, ενώ στη Γαλλία το 1994, μια ομάδα επίλεκτων κριτικών κατέταξε το βιβλίο της "Το καπλάνι της βιτρίνας' ανάμεσα στα 136 καλύτερα βιβλία των τελευταίων 20 χρόνων σ' όλον τον κόσμο.

Εργογραφία

Το καπλάνι της βιτρίνας, Αθήνα, Θεμέλιο, 1966. Αθήνα, Κέδρος, 1993. (Έκδοση μ΄ ) Σελ. 184. ISBN: 960-040-007-5.

Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Αθήνα, Κέδρος 1971. (Έκδοση λα΄) Σελ. 264. ISBN: 960-04-0069-5.

Κοντά στις ράγες, Αθήνα, Κέδρος, 1974 (Έκδοση κζ΄ ) Σελ. 240, ISBN: 960-040-008-3.

Αρβυλάκια και γόβες, Αθήνα, Κέδρος 1975. (Έκδοση ια΄) Σελ. 104, ISBN: 960-04-0536-0.

Ο θείος Πλάτων, Αθήνα, Κέδρος, 1975 (Έκδοση κ΄ ) Σελ. 144 ISBN: 960-04-0148-9.

Μια Κυριακή του Απρίλη, Αθήνα, Κέδρος, 1978. (Έκδοση ε΄) Σελ. 46. ISBN: 960-04-0272-8
Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, Αθήνα, Κέδρος, 1987. Σελ. 350. ISBN: 960-04-180-2

Θέατρο για παιδιά (Ο Κεραμιδοτρέχαλος / Ματίας ο πρώτος), Αθήνα, Κέδρος, 1992, Σελ. 144, ISBN: 960-04-0642-1.

Η Μωβ ομπρέλα, Αθήνα, Κέδρος, 1995. Σελ. 264. ISBN: 960-04-1038-0.

Νεανική Φωνή, Αθήνα, Καστανιώτης, 1996. ISBN: 960-031-686-4.

Η Αλίκη στην χώρα των μαρμάρων, Αθήνα, Κέδρος, 1997. ISBN:960-041-238-3

Η δωδέκατη γιαγιά και άλλα…., Αθήνα, Καστανιώτης, 2000. Σελ. 122. ISBN: 960-032-935-4.

Μεταφράσεις βιβλίων της:

Στα Αγγλικά:

Alice in marbleland. Athens, Kedros, 1997. 40pp. ISBN: 960-04-1380-0

Achilles' fiancee. [tr.by]: Gail Holst-Warhaft, Athens, Kedros, 1992. 374p. ISBN: 960-04-0480-1

The sound of the dragon's feet.[tr.by]: Edward Fenton. New York, E.P. Dutton, 1979. 116p. ISBN: 0-525-39712-4

Petros' war. [tr.by]: Edward Fenton. London, Victor Gollancz, 1972.
236p. ISBN: 0-575-01563-2

Petros' war [tr.by]: Edward Fenton. New York, E.P. Dutton & Co, 1972.
236p. ISBN: 0-525-36962-7

Wildcat under glass. [tr.by]: Edward Fenton. New York, Dell Publishing Co, 1975. 175p.

Wildcat under glass.[tr.by]: Edward Fenton. London: Victor Gollancz, 1969.
177p.

Wildcat under glass. [tr.by]: Edward Fenton. New York, Holt, Rinehart and Winston, 1968. 177p.

Στα Γαλλικά:

La fiance d' Achille: roman. [tr.by]: Gisele Jeanperin. Paris: La Decouverte, 1989. 300p.

Un dimanche d' Avril. [tr. by]: Gisele Jeanperin. Paris: Editions du Sorbier, 1984. 43p.

La guerre de Petros. [tr.by]: Gisele Jeanperin. Paris: Editions du Sorbier, 1984. 43p.

La guerre de Petros. [tr.by]: Gisele Jeanperin. Paris: Editions G.P., 1976.
219p. ISBN: 2-261-00148-7

Oncle Platon [tr.by]: Gisele Jeanperin. Paris: Mesidor/ La Fanandole, 1989. 134p.

La tigre dans la vitrine [tr.by]: Gisele Jeanperin. Paris: La Fanandole, 1973. 245p.

Στα Καταλάνικα:

Un diumenge d' Abril. [tr.by]: Empar Espinilla. Barcelona, Aliorna, 1987. 43pp. ISBN: 84-7713-077-9.

La guerra de Petros. [tr.by]: Anna Maria Casassas i Ymbert. Barcelona, Empuries, 1991. 242p. ISBN: 84-7596-291-2

El tigre de la vitrina. [tr.by]: Anna-Maria Casassas. Barcelona, Empuries, 1988. 174p. ISBN: 84-7596-142-8.

Στα Αρμένικα:

Petros iI det po gorodu: povest. Erevan: Sovetakan Groh, 1979. 200pp.

Στα Δανέζικα:

Petros' krig. [tr.by]: Lene Gullov. Copenhagen: Munksgaard, 1986.
155pp. ISBN: 87-16-09886-2

Vildkat i glasbur. [tr.by]: Franz Berliner. Copenhagen, Gyldendal, 1970.
144p. ISBN: 87-0001501-6

Achilleas' forlovede [tr.by]: Birgit Olsen. Kobenhavn: Forlaget Tiden, 1990. 343p. ISBN: 87-579-0433-2

Στα Φινλανδικά

Tama on sotaa Petros. [tr.by]: Marikki Makkonen. Helsinki, Werner Soderstrom Osakeyhtio, 1973. 183p. ISBN: 951-0-05910-2

Vilikissa katsoo lasin takaa. [tr.by]: Marikki Makkonen. Helsinki, Werner Soderstrom Osakeyhtio, 1972. 159p. ISBN: 951-0-00380-8

Στα Νορβηγικά:

Petros og krigen. [tr.by]: Jo Orjasaeter. Oslo: Gyldendal, 1974. 179p.
ISBN: 82-05-06439-3

Villkatt viser klor. [tr.by]: Odd Winger. Oslo: Gyldendal, 1970. 162p.

Drommen om frihet [tr.by]: Bjarte Kaldhol. Oslo, Gyldendal Norsk Forlag, 1982. 148pp. ISBN: 82-05-13941-5.

Στα Ρώσικα:

Petros idet po gorodu: povest. [tr.by]: N.M. Podzemskaja. Moskva: Detskaja Literatura, 1974.191p.

Nas brat Nikos: povest. [tr.by]: N. Podzemskoi. Moskva: Detskaja Literatura, 1969. 175p.

Στα Ισπανικά:

La guerra de Petros. [tr.by]: Clara James. Barcelona: Fontanela, 1984.186p. ISBN: 84-244-0532-3

El tigre en la vitrina. [tr.by]: Clara James. Barcelona: Empuries / Paidos, 1990.
167p. ISBN: 84-7596-190-8

Et tigre en la vitrina. [tr.by]: Clara James. La Habana: Gente Nueva, 1985.
156p.

El tigre en la vitrina. [tr.by]: Clara James. Caracas: Monte Avila, 1977. 180p.

Στα Αλβανικά:

Tigri i vitrines: roman per femije. [tr.by]: Llambro Ruci. Tirane: Naim Frasheri, 1986.160p.

Tigri i vitrines: roman. [tr.by]: Llambro Ruci. Tirane: Naim Frasheri, 1986. 158p.

In Euskera:

Tigrea Kristal atzean. [tr.by]: Patxi Zubizarreta. Donostia: Elkar, 1991. 175p. ISBN: 84-7917-015-8

Στα Βουλγάρικα:

Tigret ot vitrinata: roman [tr.by]: Dimiter Kitsevski. Sofija: Izdatelstvo Otetsestvo, 1984. 126p.

Στα Εσθονικά:

Panter klaas vitriinis. [tr.by] : Astrid Kurismaa. Tallinn : Eesti Raamat, 1967. 141p.

Στα Ουγγρικά:

Α vitrin tigrise. [tr.by]: Arpad Papp. Budapest: Mora Ferenc, 1979.
182p. ISBN: 963-11-1842-8

Στα Πορτογαλικά:

O tigre na vitrina. [tr.by]: Antonio Pescala. Lisboa: Caminho, 1989.
157p. ISBN: 972-21-0417-9

Στα Σουηδικά:

Niko och vildkatten. [tr.by]: Lena Fries-Gedin. Stockholm: Raben & Sjogren, 1970. 147p.

Στα Γαλλικά:

Le tigre dans la vitrine. [tr.by]: Gisele Jeanperin. Paris: Syros, 1996.
240p.

Le tigre dans la vitrine. [tr.by]: Gisele Jeanperin. Paris: Scandeditions / La Farandole, 1994. 203p. ISBN: 2-209-06854-1

Le tigre dans la vitrine [tr.by]: Gisele Jeanperin. Paris: Messidor / La Farandole, 1973. 245p. ISBN: 2-7047-0029-X

Στα Γερμανικά :

Die verlobte des Achilles. [te.by]: Birgit Hildebrand. Koln (Germany): Romiosini, 1991. 327p. ISBN: 3-923728-51-4.

Ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου
Mit dreizehn ein Mann.[tr.by]: Thomas Nicolaou. Berlin: Der Kinderbuchverlag, 1977. 195p.

Το καπλάνι της βιτρίνας
Der Kinder von Lamagari. [tr.by]: Irmgard Tschich. Berlin: Lothar Blanvalet, 1972. 150p. ISBN: 3-7645-7931-5

Το καπλάνι της βιτρίνας
Wildkatze unter Glas. [tr.by]: Thomas Nicolau. Berlin: Der Kinderbuchverlag AG, 1972.188p.

Στα Ιταλικά:

La fidanzata di Achille: romanzo. [tr.by]: Lucia Marcheselli Loukas. Milano, Crocetti, 1998. 242p. ISBN: 88-8306-002-4

Vicino ai binari: infanzia in Lituania. [tr.by]: Maria Gabriella Marinelli. Torino, Petrini, 1996. 243p.

La storia di Petros. [tr.by]: Francesca Cavattoni. Milano, Mondadori, 1991.
223p. ISBN:88-04-34481-4.

La tigre in vetrina [tr.by]: Marisa Lorenzi Aboaf. Torino, Einaudi, 1978.
179p.

La tigre in vetrina: Letture per la scuola media. [tr.by]: Maria Aboaf. Torino, Einaudi, 1989. 211p.

Στα Τουρκικά:

Asil'in Nisanlisi. [tr.by]: Kriton Dincmen. Istanbul: Iletisim, 1997.
335p. ISBN: 975-470-617-4

Vitrindeki Kaplan: cencler icin roman. [tr.by]: Niki Stavridi. Istanbul: Boyut, 1989. 136p. ISBN: 975-508-012-0

Mεταφράσεις

Jose Mauro de Vasconcelos, Mon pe de laranja. Αθήνα, Κέδρος, 1978. ISBN: 960-040-357-0

Edita Morris, Haw Keeping, Hope Fine. Αθήνα, Θεμέλιο, 1966.

Μaria Gripe, Nattpappan. Αθήνα, Κέδρος, 1984.

Rodari Gianni, L' omino della prioggia e altre storie. Αθήνα, Δελφίνι, 1993. ISBN: 960-309-221-5.

Rodari Gianni, Le storie dello zio Barba. Αθήνα, Δελφίνι, 1993.
Rodari Gianni, Il gato parlante e altre storie. Αθήνα, Δελφίνι, 1993. ISBN: 960-309-102-2

Rodari Gianni, Le aventure di Tonino l' invisible.

Rodari Gianni, Η κυριακάτικη μύτη και άλλα παραμύθια

Βικτωρ Νεκρασωρ Β Akorikax Σταλινγκραντα. Αθήνα, Θεμέλιο 1966.

Βέρα Πάνοβα, Σεριόζα. Αθήνα, Θεμέλιο, 1966, 1982.

Νίνα Κοστερίνα, Ντνεβνυκ Νίνας Κοστερίνας. Αθήνα, Θεμέλιο, 1965

Τζινγκιζ Αιτμάτοφ, Τζαμίλια, Αθήνα, Θεμέλιο, 1966. Αθήνα, Ζαχαρόπουλος ΣΙ, 1987. ISBN: 960-208-151-1

Κατίνα Παξινού(1900 – 1973)

Η Κατίνα Παξινού υπήρξε η πρώτη ελληνίδα ηθοποιός που κατάφερε να σταθεί στο Χόλιγουντ και μάλιστα με δικούς της όρους, να διαπρέψει θεατρικά και κινηματογραφικά στην Ευρώπη, να ξεχωρίσει ως τραγωδός παγκοσμίου βεληνεκούς.

Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά. Σπούδασε στο Ωδείο της Γενεύης, καθώς και σε σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης. Πρωτοεμφανίστηκε στη Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου, στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Το 1928, εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο πρόζας ως μέλος του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, παίζοντας στο έργο του Ανρί Μπατάιγ «Γυμνή Γυναίκα». Το 1931, προσχωρεί μαζί με τον Αλέξη Μινωτή, στον Συνεταιρικό Θίασο του Αιμίλιου Βεάκη, που παρουσιάζει σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, όπως: «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο' Νιλ, «Ο Πατέρας του Αυγούστου» του Στρίντμπεργκ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ.

Από το 1932 έως το 1940, εμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμηνεύει ρόλους που την καταξιώνουν ως κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής. Με τη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου θα εμφανιστεί στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, ερμηνεύοντας το ρόλο της Ηλέκτρας στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, την Γερτρούδη στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, την Κυρία Άλβινγκ στους «Βρικόλακες» του Ίψεν.

Την περίοδο του πολέμου εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, όπου εμφανίζεται στο θέατρο Μπρόντγουεϊ και ερμηνεύει σπουδαίους ρόλους στον κινηματογράφο, με τους οποίους κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση.

Το 1950 επιστρέφει στην Ελλάδα και εμφανίζεται πάλι μαζί με τον Αλέξη Μινωτή στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο περιοδεύει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ξαναπαίζει στη Νέα Υόρκη στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, έργο που επαναλαμβάνει στην Αθήνα στο Θέατρο Κοτοπούλη.

Μετά το 1957, εμφανίζεται μόνιμα στη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας έργα του αρχαίου Θεάτρου και του σύγχρονου διεθνούς ρεπερτορίου. Ανάμεσα σ' αυτά, η «Εκάβη», η «Μήδεια», οι «Φοίνισσες» και οι «Βάκχες» του Ευριπίδη, ο «Πατέρας» του Στρίντμπεργκ, «Η επίσκεψις της γηραιάς κυρίας» του Ντίρενματ, «Το Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο' Νιλ, «Η τρελή του Σαγιό» του Ζαν Ζιροντού, ο «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ.

Το 1968 η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής, συγκροτούν θίασο που εμφανίζεται στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης, και στο Θέατρο «Διάνα» της οδού Ιπποκράτους.

Στο «Σινεάκ», το κινηματοθέατρο που αργότερα θα μετονομαστεί άστηκε σε «Θέατρο Παξινού», παίζει στα έργα «Η Ήρα και το παγώνι» του Σον Ο' Κέιζι, «Οι παλαιστές» του Στρατή Καρρά, οι «Βρικόλακες» του Ίψεν, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, ενώ την περίοδο 1971 - 1972 ερμηνεύει στο Θέατρο «Πάνθεον», την τελευταία μεγάλη επιτυχία της, ως «Μάνα Κουράγιο» στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Στις κινηματογραφικές επιλογές της υπήρξε εκλεκτική, εξ ου και οι μόλις 11 ταινίες της. Μεταξύ άλλων, συνεργάστηκε με τον Όρσον Ουέλς («Ο κύριος Αρκάντον», 1955), τον Λουκίνο Βισκόντι («Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του», 1960) και φυσικά τον Σαμ Γουντ της «Καμπάνας», όπου έπαιξε τη δυναμική αντάρτισσα του ισπανικού εμφυλίου που μπορούσε να προβλέπει το μέλλον.

Για την ερμηνεία της στο έργο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», της απενεμήθη το 1944 το βραβείο Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, ενώ το 1949 τιμήθηκε με το Βραβείο Κοκτώ στο Φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα».

Εκτός από τις αξέχαστες ερμηνείες της στο Θέατρο και τον κινηματογράφο, η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ και έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη το 1933 και σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή το 1952.

Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη Γεωργίου Α' και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δυτικής Γερμανίας. Τιμήθηκε ακόμη με τον τίτλο της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας και με το Βραβείο «Ιζαμπέλλα Ντ' Εστέ».

Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 1973.

Βέρα Ζαβιτσιάνου (1927-09/2008)

Η Βέρα Ζαβιτσιάνου στο «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα», την τελευταία της παράσταση


Η Β.Ζαβιτσάνου γεννήθηκε το 1927 στο Παλαιό Φάληρο. Δεν ξεκίνησε από το θέατρο, αλλά από το τραγούδι. Τραγουδούσαν μαζί με την αδελφή της -σώζεται μάλιστα δίσκος όπου τραγουδούσε μαζί με τη Μαίρη Λω.

Η Βέρα Ζαβιτσιάνου σπούδασε θέατρο στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και το 1954 εμφανίστηκε στον πρώτο της ρόλο στο έργο του Θίο Ουάϊλντερ «Με τα δόντια».

Έως το 1958 θα παίξει στο «Θέατρο Τέχνης» μια σειρά ρόλων σε σπουδαία έργα, πολλά από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα: «Κεκλεισμένων των θυρών», «Ματωμένος γάμος» και «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα, «Αρκούδα», «Επέτειος» και «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ, «Χαιρετισμούς από την Μπέρτα», «Τριαντάφυλλο στο στήθος» και «Καλοκαίρι και καταχνιά» του Τενεσί Ουίλιαμς, «Αγριόπαπια», «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ, «Στάση λεωφορείου», «Λίβινγκ ρουμ», «Αυλή των θαυμάτων» του Καμπανέλλη, «Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν».

Από το 1963 περνάει στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμηνεύει νέα σειρά αξέχαστων ρόλων.

Στη διάρκεια 40 χρόνων εμφανίστηκε σε πολλούς ρόλους του κλασικού θεάτρου. Ολοκλήρωσε την καριέρα της με το «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο΄ Νιλ.

Υπήρξε συνθιασάρχης του Αλέκου Αλεξανδράκη και του Αγγελου Αντωνόπουλου, ενώ εμφανιζόταν για πολλά χρόνια και στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Εμφανίστηκε στην τηλεόραση μία μόνο φορά στον ομώνυμο ρόλο της «Κυρίας Κούλας» βασισμένο στο διήγημα του Μ. Κουμανταρέα.

http://www.in.gr